icon-close

Zabañ sukhan ko (ca. 1960)

Nasir Kazmi

Nasir Kazmi miste zijn geboorteland India. Miste het land hem ook?

illustratie: lees in nederlands
icon-close

De tong zal het woord missen, het woord zal zin ontberen
De voordracht alom zal mijn dichtkunst ontberen

Je hebt nieuwe glazen voor de volgende ronde, saqi
Maar ze zullen de smaak van mijn oude wijn ontberen

Zeker, ik vond geen rust nadat ik mijn thuis verliet
Maar zijn vaderland zal deze arme balling ontberen

Juist door hen branden lampen van liefde fel
De wereld zal mensen van kunst en rede ontberen

Vervang de tuinman als je kunt, anders
Zal de tuin rozen en cipressen ontberen

Als de wrede wind van de onderdrukking blijft heersen
Zullen aarde en zon water en licht ontberen

Vertaling: anoniem

icon-close

Beluister dit gedicht in het Urdu.
Stem: Abhishek Avtans

illustratie: ontdek dit gedicht in 1 minuut
icon-close

Ontdek dit gedicht in een minuut

Nasir Kazmi werd geboren in India maar woonde vanaf de deling in 1949 in Pakistan. In dit gedicht spreekt hij van ballingschap, en stelt hij dat verlies twee kanten op werkt: niet alleen was hij niet langer in contact met zijn geboortegrond, India zelf was er ook armer op geworden. Zoals een tuin kan verdorren wanneer de diversiteit verdwijnt. Sommige dingen horen nu eenmaal bij elkaar.

icon-close
Nasir Kazmi

Nasir Kazmi

Ambala 1925 - Lahore 1972

Nasir Kazmi

Ambala 1925 - Lahore 1972

Nasir Kazmi werd geboren in het noorden van het huidige India en studeerde in Lahore, tegenwoordig in Pakistan. Na de Tweede Wereldoorlog werd India onafhankelijk van Groot Brittannië, en volgde de scheiding tussen India en Pakistan. Kazmi maakte als journalist en dichter carrière in de jonge Pakistaanse republiek.

Inspiratie

Kazmi was een levensgenieter. Hij hield onder andere van paardrijden, jagen, wandelen, schaken, zingen en goed eten en drinken. Hij begon met het schrijven van gedichten om te reflecteren op wat het leven de moeite waard maakt. Ook was poëzie voor hem een manier om ergens van te blijven genieten als het moment zelf al voorbij was. Zijn gedichten staan dan ook bekend als romantisch en soms treurig.

Erfenis

Nasir Kazmi was bij leven een bekend dichter in Pakistan en India. Hij overleed in 1972 aan kanker. Zijn werk leeft voort: zijn gedichten zijn nog regelmatig te horen op de Pakistaanse en Indiase televisie. Ook werd er in 2013 een postzegel aan hem gewijd.

illustratie: over dit gedicht
icon-close

Waar gaat dit gedicht over?

Dit gedicht gaat over verlies en verbondenheid. De dichter mist zijn geboortegrond, maar stelt dat dit twee kanten op werkt: het verloren land is ook niet meer wat het was, zonder hem. Sommige dingen horen nu eenmaal bij elkaar, ze hebben elkaar nodig. Zoals de aarde het water, de zon het licht.

Diversiteit

In dit gedicht spreekt Nasir Kazmi over een tuin. Het is een metafoor voor het land. Het gedicht is eigenlijk een pleidooi voor diversiteit: net zoals een tuin het fraaist is als een grote verscheidenheid aan dieren en planten zich er thuis voelen, zo geldt dat ook voor een land. Volgens wetenschappers is het gedicht dan ook autobiografisch. Kazmi groeide op in Noord India en woonde vanaf 1949 in Pakistan, in het gedicht noemt hij zichzelf verbannen. Het streven naar homogeniteit in beide landen lijkt in dit gedicht gelijk te staan aan het laten verdorren van een tuin: rozen en cypressen en hun verkoelende schaduw verdwijnen.

Gazal

Nasir Kazmi schreef in het Urdu, een taal met een rijke poëtische traditie. Al eeuwenlang worden in het Urdu gazals geschreven, een dichtvorm die onder Perzische invloed ontstond. Ook dit gedicht is een gazal. Dit betekent dat het een vast stramien heeft. Zo komt de klank an in iedere tweede regel terug: kuhan, vatan, e-fan, bāġhbāñ, etc. Ook wordt een woord steeds herhaald, in dit geval is dat ko, dat ‘om’ betekent. Het zorgt ervoor dat het gedicht erg harmonieus klinkt.

Vernieuwer

Nasir Kazmi schreef weliswaar traditionele gazals, maar was tegelijkertijd een vernieuwer van het genre. Hij meende dat schrijvers te veel clichés en voorspelbaarheden gebruikten. Het was bijvoorbeeld gebruikelijk om in de laatste regel de naam van de auteur te verwerken. Opvallend is dat hij dat in deze gazal niet heeft gedaan.
 

illustratie: ontstaan van dit gedicht
icon-close

Ontstaan van het gedicht

De oorsprong van dit gedicht ligt in de scheiding tussen India en Pakistan, vanaf 1949. Nasir Kazmi werd in het huidige India geboren en leefde vanaf zijn studietijd in het huidige Pakistan. Hij was geen voorstander van de deling en meende dat de beloftes die bij de oprichting van Pakistan waren gemaakt niet waren ingelost. De naam Pakistan betekent heilig, zuiver land: dat was het volgens Kazmi nooit geworden.

illustratie: ik heb een verhaal bij dit gedicht
icon-close

Ik heb een verhaal bij dit gedicht

Heeft dit gedicht een speciale betekenis voor jou? Herinner je nog wanneer je het voor het eerst hoorde bijvoorbeeld? Of ben je het ooit ergens onverwachts tegengekomen? Laat het ons weten op muurgedichten@taalmuseum.nl! We voegen jouw verhaal graag toe aan deze website.

illustratie: gedicht in leiden
icon-close

Nasir Kazmi in Leiden

Foto Anoesjka Minnaard

Dit muurgedicht is sinds 1997 in Leiden te vinden, in de Burgsteeg 12, Leiden (zijgevel). Het was het 52e muurgedicht dat Stichting TEGEN-BEELD realiseerde.
 

illustratie: wist je dat
icon-close

Wist je dat..?

  • Op zijn sterfbed vroegen bewonderaars Kazmi of hij nog een boodschap voor hen had. Hij vroeg hen om naar de tuinen van Lahore te gaan, en daar de vogels, de bomen en het water te groeten. De overeenkomst met dit gedicht, waarin hij het leven voorstelt als een tuin, is opvallend.
  • Dit gedicht is door de bekende Pakistaanse dichter en voordrachtskunstenaar Ghulam Ali (1940) op muziek gezet. Mede daardoor is het een van de bekendere gazals van Nasir Kazmi.
  • De zoon van Nasir Kazmi, Basir Sultan Kazmi (1955) schrijft ook gedichten en toneelstukken.
  • Dit gedicht is geschreven in het Urdu, een belangrijke Zuid-Aziatische taal met meer dan 250 miljoen sprekers in India, Pakistan en omringende landen. Het wordt in het Arabische schrift geschreven, van rechts naar links. Net als in het Arabisch worden alleen de medeklinkers opgeschreven. De klinkers worden afgeleid uit de context, en soms aangegeven met punten boven of onder de letter.
illustratie: lees dit gedicht in het engels
icon-close

Arabisch schrift

زباں سخن کو

زباں سخن کو سخن بانکپن کو ترسے گا
سخن کدہ مری طرز سخن کو ترسے گا
نئے پیالے سہی تیرے دور میں ساقی
یہ دور میری شراب کہن کو ترسے گا
مجھے تو خیر وطن چھوڑ کر اماں نہ ملی
وطن بھی مجھ سے غریب الوطن کو ترسے گا
انہی کے دم سے فروزاں ہیں ملتوں کے چراغ
زمانہ صحبت ارباب فن کو ترسے گا
بدل سکو تو بدل دو یہ باغباں ورنہ
یہ باغ سایۂ سرو و سمن کو ترسے گا
ہوائے ظلم یہی ہے تو دیکھنا اک دن
زمین پانی کو سورج کرن کو ترسے گا
زمین پانی کو سورج کرن کو ترسے
زمین پانی کو سورج کرن کو ترسے گا
زمین پانی کو سورج کرن کو ترسے
 

Devanagari

ज़बाँ सुख़न को

ज़बाँ सुख़न को सुख़न बाँकपन को तरसेगा
सुख़न-कदा मिरी तर्ज़-ए-सुख़न को तरसेगा
नए प्याले सही तेरे दौर में साक़ी
ये दौर मेरी शराब-ए-कुहन को तरसेगा
मुझे तो ख़ैर वतन छोड़ कर अमाँ न मिली
वतन भी मुझ से ग़रीब-उल-वतन को तरसेगा
इन्ही के दम से फ़रोज़ाँ हैं मिल्लतों के चराग़
ज़माना सुहबत-ए-अरबाब-ए-फ़न को तरसेगा
बदल सको तो बदल दो ये बाग़बाँ वर्ना
ये बाग़ साया-ए-सर्व-ओ-समन को तरसेगा
हवा-ए-ज़ुल्म यही है तो देखना इक दिन
ज़मीन पानी को सूरज किरन को तरसेगा

Latijns schrift

zabāñ suḳhan ko

zabāñ suḳhan ko suḳhan bāñkpan ko tarsegā
suḳhan-kadā mirī tarz-e-suḳhan ko tarsegā
na.e piyāle sahī tere daur meñ saaqī
ye daur merī sharāb-e-kuhan ko tarsegā
mujhe to ḳhair vatan chhoḌ kar amaañ na milī
vatan bhī mujh se ġharīb-ul-vatan ko tarsegā
inhī ke dam se farozāñ haiñ millatoñ ke charāġh
zamāna soh.bat-e-arbāb-e-fan ko tarsegā
badal sako to badal do ye bāġhbāñ varna
ye baaġh sāya-e-sarv-o-saman ko tarsegā
havā-e-zulm yahī hai to dekhnā ik din
zamīn paanī ko sūraj kiran ko tarsegā

illustratie: lees dit gedicht in het engels
icon-close

Tongue will yearn for gift of speech, speech for turn of phrase,
Poetic meets will stand bereaved of my style and grace.

New goblets wheel around, doubtless, in your town,
My old wine will sure be missed, saqi, in your age.

I, of course, did restless toss ever since I left my home,
My homeland too must have missed this exile unfortunate.

To them we owe the lamps of love burning bright in every heart,
The world will yearn for the man of art who once did fill the stage.

Change the gardener if you can, otherwise in vain,
You'll look for the rose and cypress, and their cooling shade.

If the cruel wind of times continues to sway,
Earth wil lie drained of water, sun deceived of rays.

Translation: K.C.Kanda

illustratie: meer weten
icon-close

Meer weten?

Dit gedicht is geschreven door het Taalmuseum, met behulp van Abhishek Avtans. Daarbij is gebruik gemaakt van de volgende bronnen:

  • Interview dr. Abhishek Avtans (Universiteit Leiden)